اثر تمرینات ثباتی بر پیامدهای عینی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی؛ مروری نظام مند بر مطالعات گذشته، با تأکید بر کارآزمایی های بالینی تصادفی

هدف: کمردرد از مشکلات شایع و پرهزینۀ بهداشتی درمانی است. تغییر الگوی حرکتی و نحوۀ به کارگیری عضلات عمقی در ناحیۀ کمر که مسئول حفظ ثبات ستون فقرات ناحیۀ کمری هستند، در افراد مبتلا به کمردرد گزارش شده است. برنامه های تمرینی مختلفی با هدف بهبود ثبات ستون فقرات ناحیۀ کمر، در درمان این بیماران استفاده می شود. هدف از این مطالعه، مرور نظام مند اثر تمرینات ثباتی بر پیامدهای عینی، در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی، در مطالعات بالینی تصادفی گذشته است. روش بررسی: جستوجوی مطالعات انجام شده در فاصلۀ زمانی بین سال های ۲۰۱۲-۲۰۰۰ در منابع اطلاعاتی google scholar, pubmed, sciencedirect, ovid, cinahl and medline انجام شد. برای جست جو، از کلیدواژه هایی مانند کمردرد مزمن، تمرینات ثباتی، عضلات ستون فقرات، عضلۀ ترنسورس ابدومینیس، عضلۀ مولتی فیدوس، الکترومیوگرافی، اولتراسونوگرافی و مطالعۀ تجربی تصادفی استفاده شده است. پیامدهای عینی که در این مطالعه بررسی شده است، الگوی فعالیت عضلانی، اندازۀ عضلات، کنترل تعادل پوسچرال، استقامت عضلات و دامنۀ حرکتی ناحیۀ کمر بوده است. یافته ها: درکل، از بین ۱۵۸ مطالعه، ۱۳ مقاله ای انتخاب شدند که معیارهای ورود را داشتند. تفاوت های بسیاری میان مقالات، ازنظر متدولوژی، شاخص های اصلی ارزیابی شده، تعداد نمونه، روش اجرا، شاخص و... مشاهده شد. یافته ها نشان می دهد که تمرینات ثباتی، درمقایسه با سایر مداخلات درمانی، بر بهبود فعالیت خودکار خودکار عضلات عمقی و کنترل تعادل و استقامت عضلات تنه اثر معنی داری داشته است؛ درحالی که درزمینۀ تأثیر بر اندازۀ عضله، تفاوت معنی داری با سایر مداخلات درمانی نداشته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات ثباتی اثر درخور توجهی در بهبود الگوی فعالیت عضلانی، تعادل پوسچرال، استقامت عضلانی و دامنۀ حرکتی افراد مبتلا به کمردرد داشته باشد. همچنین یکی از مداخلات مؤثر درزمینۀ درمان بیماران مبتلا به کمردرد محسوب می شود.